Wedle teorii naukowej Joela Sternheimera, odpowiednio dobrany dźwięk, intonowany lub wysłuchiwany, jest wstanie zmieniać układ komórek, a nawet informacje zawarte w kodzie DNA. W swojej rozprawie „La Musique des Part icules Elémentaires” („Muzyka cząstek elementarnych”, styczeń 1983) badacz stwierdza, że otaczające nas ciała subtelne, nazywane polem energetycznym lub aurą, są wypełnione „zawieszonymi” dźwiękami. Każda z cząstek atomowych (elektronów) charakteryzuje się wyjątkową częstotliwością, odwrotnie proporcjonalną do jej masy atomowej. Oznacza to, że ciało człowieka składa z częstotliwości muzycznych, a „dźwiękowe” drgania występują w strukturach molekularnych i DNA. Wedle teorii naukowca, odpowiednio dobrany dźwięk, intonowany lub wysłuchiwany, jest wstanie zmieniać układ komórek, a nawet informacje zawarte w kodzie DNA.
Rozwijając ten kierunek, Fabien Maman (1999) zaobserwował, że w wyniku rezonansu między cząstkami elementarnymi, składającymi się na strukturę komórki i emitowanymi dźwiękami dochodzi do destabilizacji struktury komórki. Doszedł do wniosku, że struktura komórek rozpadała się pod wpływem dźwięku. W zależności od użytego instrumentu odbywało się to wolniej lub szybciej. Komórki najgwałtowniej rozpadały się przy intonowaniu dźwięków skali jońskiej głosem ludzkim, a także przy użyciu gongu, któremu towarzyszyły liczne alikwoty, wywołując wiele jednocześnie rezonujących częstotliwości. Fabien Maman (1999), cytując słowa Joela Sternheimera (1983): „masy cząsteczek zachowują się i manewrują pomiędzy sobą tak, jak gdyby były dźwiękami muzycznymi na chromatycznie temperowanej skali”, uznał, że wybuch jądra komórki jest wynikiem rezonansu pomiędzy elementarnymi cząstkami, składającymi się na strukturę komórki i dźwiękami , jakie emitowano. Natężenie rezonansu pomiędzy częstotliwościami muzycznymi cząstek elementarnych a wprowadzonym dźwiękiem jest tak duże, że destabilizuje strukturę komórki.